No to znowu mamy pełnię, co oznacza, że nie mogę spać. Wstanie do pracy dziś (5:40 zadzwonił budzik) przekraczało możliwości zwykłego człowieka, jak nic muszę być Superwoman.
Praca mnie wkurwia. Zmiana działu choć naturalna i inspirująca jest jednak sporym stresem, wychodzi ze mnie konserwatystka do szpiku kości, nie znoszę zmian i niewiadomych. Powtarzam sobie że za kilka tygodni będzie już inaczej i z palcem w nosie poradzę sobie ze wszystkim ale i tak czuję się głupia i beznadziejna.

I wkurza mnie Niebieskooki. Staram się jak mogę utrzymać ten dystans między nami, cenię formalność w naszych kontaktach, nawet jeśli z uśmiechem dziękuję mu za coś co z pewnością nie było zrobione dla mnie specjalnie. A on przekracza granice między sietzen i dutzen (co nie jest konieczne) i coraz częściej używa mojego imienia. Tak, używają go prawie wszyscy ale większość na moje stwierdzenie że tak mi bardziej pasuje, a on sobie tak po prostu... Aaaargh. Mam ochotę go kopnąć.

I czuję jakiś taki niepokój... Coś gdzieś jakoś. Dobrze że w przyszłym tygodniu w pracy będzie już Wschodni. Brakowało mi jego podejścia do świata.