Przedwczoraj po południu wyszłam z pracy i odsłuchałam swoją pocztę głosową.
Ojciec w szpitalu, podejrzenie zapalenia płuc.
Wczoraj po bronchoskopii, orzeczenie lekarza - guz w prawym płucu.

Strach. I myśli od dwóch dni krążące wokół pytania jakie postawiła mi lekarka, azjatka, około 1,50 metra wzrostu, bob, okulary i zadziwiająco poprawna niemiecka wymowa. Czy w razie kiedy serce przestanie bić mają reanimować, czy mają podłączać do respiratora... Przerażająca jest świadomość, że to ja na moim własnym sumieniu będę musiała dźwigać taką decyzję.

I jeszcze do tego wieczorna kłótnia telefoniczna z matką, zakończona rzuceniem przez nią słuchawki i słowami: "tak? to nie masz już matki!". Tak jakbym kiedykolwiek ją miała... Mam nadzieję że tym razem da mi spokój na zawsze...