Decyzja podjęta, prezent wręczony. Bardzo musiałam się pilnować, coby się nie roześmiać kiedy widziałam go oglądającego opakowanie, próbującego zgadnąć co w środku - zupełnie jakby właśnie kończył trzy lata... Mam nadzieję że posłucha mnie i otworzy dopiero w dniu urodzin (może niekoniecznie przy żonie, choć to nic zdrożnego...).
Myślę że się ucieszył, tak naprawdę, ale to między nami i tak niczego nie zmieni. Raczej. Ja chyba nie umiem już być z nikim blisko, co napełnia mnie smutkiem i strachem o przyszłość.
Ale będzie co ma być. Teraz liczy się tylko moja i jego radość. Z takich momentów przecież składa się życie...